EN TOEN STOND DE WERELD OP Z’N KOP…
We moeten denken aan de afbeeldingen die we vaak gebruiken in onze presentaties. Mensen die elkaar ontmoeten. Nader tot elkaar komen. Vreemden die door contact leren elkaar te vertrouwen. De stad op zijn best: de plek van ontmoeting, van samenkomst, van leven.
Precies datgene dat we steeds proberen ruimte te geven: de mens als onderdeel van de samenleving, in contact met anderen.
Dat beeld staat zo rechtlijnig tegenover de stad deze dagen… We zien mensen die met bogen om elkaar heen lopen, elkaar mijden, wantrouwen. We worden geacht afstand te houden. Ons terug te trekken, weer gericht op onszelf, onze kleine smalle basis.
En dan alle mogelijke manieren die mensen aangrijpen voor contact. De ongemakkelijke praatjes-op-afstand op straat. Alle vormen van digitaal contact. Alle hulp die over en weer gaat. En hoe hartverwarmend dat ook is, we kunnen niet anders dan verlangen naar de tijd dat we weer naar buiten kunnen, samen. Dat de stad weer in al zijn glorie mag doen waar ze voor bedoeld is: laat mensen samenkomen, samenzijn, samen delen. In volle vertrouwen.
Op naar beter tijden! Blijf gezond, met oog voor elkaar.